Wypełnianie obowiązku edukacyjnego niektórym dzieciom przychodzi z łatwością. Dla innych jest raczej musem niż przyjemnością, ale są też tacy, którzy wręcz buntują się przed nauką. Gdy dziecko nie chce chodzić do szkoły, rodzice zastanawiają się, co jest tego przyczyną. Znalezienie powodu to klucz do rozwiązania zagadki i przywrócenia uczniowi komfortu, pewności siebie oraz radości ze zdobywania wiedzy i przebywania w gronie rówieśników. Niestety odpowiedź na pytanie „dlaczego dziecko nie chce iść do szkoły” nie zawsze jest łatwa do znalezienia. O ile niechęć nie jest efektem nieprzygotowania do klasówki, zmęczenia czy konfliktu z kolegą z ławki, trwa dłużej i niesie za sobą niepokojące zmiany w zachowaniu, powinna być potraktowana poważnie. Czasem w poszukiwaniu pomocy dobrym pomysłem jest udanie się do psychologa dziecięcego. Dlaczego dziecko nie chce iść do szkoły? Kiedy dziecko nie chce chodzić do szkoły, rodzice zaczynają się zastanawiać nad przyczyną tego stanu rzeczy. Z czego bierze się niechęć? Czasem ze zmęczenia, niewyspania, złego samopoczucia. Problem może być całkiem „banalny” i rozmowa z uczniem, ewentualnie z jego nauczycielami pomoże w jego rozwiązaniu. Czasem jednak, zwłaszcza młodsze dzieci, zamykają się w sobie i nie potrafią lub nie chcą wytłumaczyć swojej antypatii. Tymczasem powodów, dla których dziecko nie chce chodzić do szkoły może być całkiem sporo. Najczęściej należy do nich: tęsknota za rodzicami,problemy z nawiązywaniem i podtrzymywaniem relacji z rówieśnikami,odstawanie od grupy ze względu np. na odmienny wygląd czy specyficzny styl bycia,prześladowanie przez rówieśników,nielubienie nauczyciela,strach przed poniesieniem konsekwencji złego zachowania,dążenie do bycia najlepszym, które nie zawsze się udaje,kłopoty z koncentracją i nadmierna ruchliwość utrudniająca siedzenie w ławce,kłopoty ze wzrokiem/słuchem,brak zrozumienia materiału, zaległości w nauce. Jak widzisz większość powodów jest dosyć poważna i dość dobrze tłumaczy sytuację, w której dziecko nie chce chodzić do szkoły. Co robić, aby mu pomóc? Unikanie placówki jest niemożliwe, a wagarowanie prowadzi do zaległości. Zamiast uciekać Twoja pociecha powinna poczuć się na tyle silna i pewna siebie, że będzie w stanie stawić czoła swoim demonom. Niezbędnego wsparcia muszą dziecku udzielić rodzice, a czasem też specjalista. Sprawdź: Pierwsza wizyta u psychologa dziecięcego. Kiedy dziecko płacze, buntuje się, symuluje choroby i robi wszystko byle tylko uniknąć szkoły, atmosfera w domu staje się bardzo trudna do zniesienia. Jako rodzic chcesz dla pociechy tylko tego, co najlepsze, ale nie możesz w nieskończoność wypisywać usprawiedliwień. Nie tędy droga! Zacznij od znalezienia odpowiedzi na przyczynę zmiany zachowania, a potem dowiedz się, co zrobić, jak dziecko nie chce chodzić do szkoły. Na tym etapie: rozmowa z dzieckiem to podstawa, ale potrzebna może być też konsultacja z psychologiem i wychowawcą, a może też z najlepszym kolegą lub koleżanką,nazywaj emocje, w ten sposób ustalisz, czy dziecko czuje lęk, gniew, niepokój, smutek, łatwiej będzie Ci zrozumieć jego zachowanie,zachowaj spokój – chociaż sytuacja jest mocno stresująca, Twoje nerwy tylko pogorszą sytuację,zadbaj o długi i zdrowy sen dziecka – zaplanuj dzień w taki sposób, aby znalazł się w nim czas na odpoczynek, zabawę, błogie lenistwo, spacer, ulubione hobby – nauka to nie wszystko! Pomimo wielu rozmów, prób docieczenia powodów, dla których dziecko nie chce chodzić do szkoły, nadal nie udało Ci się znaleźć przyczyny? A może wiesz już o co chodzi, ale nie jesteś w stanie pomóc córce lub synowi i nie wiesz, co zrobić, gdy dziecko nie chodzi do szkoły? W takich sytuacjach możesz skorzystać z konsultacji psychologicznej. „Moje dziecko nie chce chodzić do szkoły” – kiedy do psychologa? Dla niektórych rodziców odwiedzenie psychologa może być traktowane jako ostateczność. Nie warto jednak za wszelką cenę wzbraniać się przed szukaniem profesjonalnej pomocy. Jeżeli nie wiesz dlaczego przedszkolak płacze przy rozstaniu, ma nocne koszmary, nie może zaadaptować się w grupie, a starszak popada w konflikty z rówieśnikami i symuluje choroby – zwróć się do specjalisty. Nie tylko przeprowadzi on z dzieckiem wywiad, ale też doradzi Ci, co zrobić, jak dziecko nie chce chodzić do szkoły. Na pewno dobrym pomysłem jest zmiana podejścia do nauki. Psychologowie radzą, aby obowiązek szkolny, o którym wspominaliśmy na samym początku, potraktować jako szansę na rozwój, okazję do zdobywania nowej wiedzy, fascynującą przygodę wprowadzającą w świat dorosłych. Dzieci uwielbiają naśladować rodziców, dlatego traktując szkołę jako miejsce dobrej zabawy i okazję do zaspokojenia ciekawości, będą ją chętniej odwiedzać. W uzasadnionych przypadkach, gdy dziecko nie chce chodzić do szkoły, gdzie jest nielubiane, nieakceptowane, nieszanowane, poziom nauczania jest nieadekwatny do jego możliwości lub potencjału najlepszym pomysłem może się okazać zmiana placówki.

Dlaczego dzieci nie chcą chodzić do przedszkola?1. Zbyt mało samodzielnościNie można ukrywać, że rozstania z mamą boją się dzieci, które zbyt nadgorliwie były „chowane pod kloszem”. Jeśli do tej pory dziecko nie mogło bawić się z innymi brzdącami na placu zabaw, a mama towarzyszyła mu na każdym kroku, nic dziwnego, że dziecko źle znosi kilkugodzinne rozstanie z Potrzeba dominowaniaDzieci, które do tej pory nie musiały się niczym dzielić i nie uczyły się współpracy z innymi, mogą mieć problemy w odnalezieniu się podczas pierwszych dni w przedszkolu. Nagle okazuje się, że trzeba wykonać jakieś zadanie wspólnymi siłami, a każdy głos jest równie ważny. Jeśli twój maluch to typ dominujący, początki w przedszkolu nie będą Niskie poczucie własnej wartościDzieci są szczere – czasem do bólu. Dziecko, które usłyszy przykre słowa od swojego rówieśnika poczuje się gorsze, a to może przełożyć się na strach przed przedszkolem. Podobna reakcja może mieć miejsce, gdy dziecko czuje się gorsze, bo nie posiada modnego gadżetu lub Sprzeczki z kolegamiJeśli twoje dziecko nie chce chodzić do przedszkola, być może weszło w konflikt z jednym z kolegów. Jeśli stało się ofiarą dokuczania, a w najgorszym wypadku – przemocy, będzie wymigiwało się od wizyt w zwalczyć strach przed przedszkolem?Jeśli niechęć do przedszkola wynika z faktu, że dziecko czuje się gorsze w grupie rówieśniczej, warto porozmawiać z wychowawczynią grupy. Być może powinna zwrócić baczniejszą uwagę na niewłaściwe zachowanie niektórych dzieci? Aby maluch nie czuł się gorszy z powodu nieposiadania modnej zabawki, można zaapelować, aby dzieci nie przynosiły żadnych, własnych zabawek do przedszkola. Rozmowy z przedszkolanką wymagają również wszelkie sytuacje, w których w grę wchodzi przemoc lub ubliżanie twojemu także: Zestaw higieniczny przedszkolaka - jak go skompletować?Czasem zdarza się i tak, że dziecko z natury jest nieśmiałe, a czas woli spędzać w domu niż z rówieśnikami. Co w takiej sytuacji? Staraj się podkreślać zalety przedszkola – przypominaj dziecku, jak miło spędziło czas z kolegami, jak ciekawe zajęcia odbyło. Dopytuj codziennie, co robiło w przedszkolu i chwal każde, małe osiągnięcie. Strach przed przedszkolem jest powszechnym problemem, z którym borykają się dzieci wchodzące do nowej grupy rówieśniczej. Dobry kontakt rodzica z maluchem oraz obserwowanie jego zachowania na pewno ułatwią odnalezienie się w nowej sytuacji.

Zaczął się właśnie rok szkolny, a wraz z nim płacz dzieci przed pójściem do przedszkola. Niestety, nie wszędzie jeszcze adaptacja w przedszkolu przebiega razem z rodzicami. To ciężki czas, który nas całe szczęście ominął. Czasami śmieję się, że to nie świadczy o mnie najlepiej, skoro moje dzieci nie rozpaczały, że się ze mną rozstają, a nawet wolały iść się pobawić niż spędzić kolejny nuuudny dzień w domu. Ale tak naprawdę myślę, że po prostu wypracowałam fajny system, dzięki któremu pójście do przedszkola obyło się u nas bez większych dramatów. Chodź, podpowiem ci, jak to zrobić! ADAPTACJA W PRZEDSZKOLU – JAK JĄ UŁATWIĆ? 1. Adaptację trzeba zacząć dużo, dużo wcześniej. Nie wyobrażam sobie trzy lata być jedyną osobą, która zajmuje się dzieckiem i nagle 1. września jak gdyby nigdy nic zostawić je pod drzwiami przedszkola. To jest ogromny szok! Dlatego własne dzieci na pójście do przedszkola przygotowywałam latami. Po prostu kilka razy w miesiącu chodziłam z nimi na 1-2 godziny na salki zabaw. Kiedy skończyły dwa lata, przestałam wtrącać się w ich relacje z rówieśnikami oraz paniami opiekunkami. Siedziałam z boku i czytałam albo pracowałam. Po trzecich urodzinach – o ile regulamin salki na to pozwalał – zaczęłam wybywać na szybkie zakupy. Oczywiście, za każdym razem pytając dzieci o zgodę. Z jednej strony przywiązanie kilkulatka do mamy jako do jedynego opiekuna nie ułatwia sprawy z pójściem do przedszkola, z drugiej nie jest wcale powiedziane, że dzieci, które zostawały z babcią czy nianią, adaptację w przedszkolu zniosą lepiej. Ja np. byłam dzieckiem, które w przedszkolu płakało najgłośniej, mimo że wcześniej bez oporów chodziłam do niani. Dużo zależy od charakteru dziecka, ale również od więzi, jaka się między wami wytworzyła. Jeśli jesteś dla dziecka całym światem – może być trudno. Ale czasami też dzieci płaczą, bo właśnie chcą spędzić z rodzicem więcej czasu, którego ten nie ma, bo ciężko pracuje. Ja byłam właśnie tym dzieckiem, które co rano prosiło mamę, żeby zmieniła pracę i została panią przedszkolanką. Po prostu, zapierając się przed każdym pójściem do przedszkola, prosiłam o uwagę. No i jest jeszcze wiek dziecka. Jedne są gotowe na przedszkole wcześniej, inne później. Jeśli masz możliwość – weź to pod uwagę. Być może twój trzylatek będzie się zalewał łzami co rano, ale już pół roku później adaptacja w przedszkolu pójdzie tak gładko, że będzie szedł do niego w podskokach? Psst… Wiedziałaś, że w moim sklepie już tylko do niedzieli trwają wyprzedaże? NA każdy produkt -50 zł! Puknij w baner i przenieś się do świata loveology: 2. Nie panikuj, bo i dziecko zacznie panikować. O przedszkolu rozmawiaj jak o świetnej zabawie! Najgorsze, co można zrobić, to zapytać dziecko: „Czy boisz się iść do przedszkola?”. Niestety, nadal wielu (zwłaszcza starszych) ludzi tak robi. My w ogóle w Polsce przedszkole i szkołę (ale również pracę) traktujemy jak zło konieczne. Dość spojrzeć na reakcje rodziców, kiedy był pomysł obniżenia wieku szkolnego do 6 lat. „Zabieracie dzieciom dzieciństwo!” – dało się słyszeć. WTF? Ja najlepsze lata mojego dzieciństwa spędziłam z rówieśnikami, w szkole właśnie! Jeśli w domu o przedszkolu albo szkole mówi się ze strachem – dziecko właśnie ten strach będzie czuć. U nas sprawę ułatwiły salki zabaw, bo właśnie moje dzieci przedszkole traktowały jak salkę zabaw z nielimitowanym czasem :). Ale też od początku komunikowałam, że: „Idziemy rysować z panią!”, „Zobaczysz, jaki tam jest fajny plac zabaw!”, a kiedy miały już swojego przedszkolnego przyjaciela: „Idziemy się pobawić z Borysem!”. 3. Dziecko musi wiedzieć, o której po nie wrócisz. Niektóre dzieci boją się chodzić do przedszkola, bo myślą, że zostaną tam na zawsze i mama już ich nie odbierze. Co prawda dzieci nie znają się na zegarku, ale pamiętam, że na początku zawsze mówiłam: „Teraz pójdziesz się pobawić z dziećmi, a zaraz po obiadku cię odbiorę!”. „Po obiadku?” – dopytywał syn. „Tak. Weźmiesz ostatniego kęsa i wtedy mama pojawi się w drzwiach”. Dzięki temu szedł do przedszkola spokojny. 4. Są też dzieci, które nie chcą iść do przedszkola, bo tam panują jakieś zasady. A w domu można wszystko :). Na przykład jeść przy bajce, biegać z makaronem w ręce, pić słodkie napoje, nosić rękawiczki latem czy same majtki zimą. Tak było z moją Basią. Jedyny opór – jaki miała przed pójściem do przedszkola – wynikał z tego, że tam panie jej nie słuchają, tylko ona musi słuchać panie. Dlatego w domu też wprowadziliśmy zasady, np. limitowany czas przed ekranami, zakaz biegania z widelcem po pokoju czy skakania na krześle w czasie posiłku. 5. Niektórzy radzą, żeby do przedszkola odprowadzał rodzic, do którego dziecko jest mniej przywiązane. Ten, z którym łatwiej się rozstać. U nas się sprawdziło :). 6. Nie przedłużaj pożegnania. Nie czekaj, aż dostaniesz od dziecka pozwolenie: „Jestem gotowy. Możesz iść”, bo żaden trzylatek nie jest w stanie podjąć tak dojrzałej decyzji! To ty w ODPOWIEDNIEJ chwili musisz zdecydować, że oddajesz go w ręce pani. Basi bardzo pomagało, gdy zostawał z nią ukochany pluszowy królik. Jeśli u was nie można przynosić zabawek, warto na zebraniu rodziców przekonać panie, aby odstąpiły od tego zakazu. Przynajmniej, gdy trwa adaptacja w przedszkolu! 7. Po powrocie zastosuj zasadę trzech minut. O której pisałam TUTAJ. My po przedszkolu zazwyczaj idziemy na lody albo na rower. Dzieciaki są wtedy przepełnione energią, którą mogą rozładować. Wiedzą też, że w przedszkolu i po nim czeka je mnóstwo zabawy, dlatego co wieczór nie mogą się doczekać, aż wreszcie do niego pójdą :). Zobaczysz: i u was tak będzie! Czasami po prostu potrzeba na to trochę więcej czasu. (22 021 odwiedzin wpisu)

Debiut w przedszkolu bywa trudny – zarówno dla trzylatka, jak i jego rodziców. Dziecko zaprowadzone do przedszkola może płakać, krzyczeć i kurczowo trzymać się rodzica. Ewidentnie jest to sygnał, że nie chce zostać w przedszkolu, ale zwykle takie zachowanie po kilku dniach udaje się przełamać i przedszkolak chętnie co rano idzie do placówki. Niemniej, są i takie dzieci, które nie histeryzują tylko na początku roku szkolnego, kiedy idą do grupy maluchów, ale również przez następne miesiące. Dlaczego dziecko może nie chcieć chodzić do przedszkola i jak przełamać skutecznie jego niechęć? Przygotowanie do przedszkola Dziecko boi się tego, czego nie zna. To całkowicie naturalne, że odczuwa strach przed pójściem po raz pierwszy do przedszkola. Nagle mama lub tata zostawiają je samo w obcym dla niego środowisku. Emocje odczuwane przez dziecko przejawiają się właśnie w płaczu i krzyku. Można jednak uniknąć takich desperackich scen, jeśli przygotujemy swoją pociechę do edukacji przedszkolnej. W pierwszej kolejności wraz z dzieckiem, przed rozpoczęciem roku szkolnego, warto odwiedzić wybraną placówkę. Najczęściej przedszkola organizują tzw. dni adaptacyjne dla nowych dzieci, które mają wchodzić w skład grupy maluchów. Dziecko ma wtedy szansę poznać przedszkole, rówieśników oraz panie przedszkolanki, mając za plecami swojego rodzica. To bardzo istotne, aby w takich zajęciach wziąć udział i na każdym kroku wspierać dziecko. Pokazać mu, jak wygląda przedszkole, ile jest w nim zabawek, czy też z kim będzie mogło się bawić. Wtedy dziecko pozostawione już samemu w przedszkolu nie będzie odczuwało lęku, albo jego skala będzie znacznie mniejsza. Dojrzałość emocjonalna dziecka Niektóre trzylatki są na tyle przebojowe, odważne i pewne siebie, że pozostanie w przedszkolu przychodzi im z łatwością. Z uśmiechem na ustach idą do swojej sali i wykonują polecenia przedszkolanki. Inne są na tyle przywiązane, a nawet uzależnione od rodziców, że nie potrafią przez wiele miesięcy przyzwyczaić się do przedszkola. W dużej mierze jest to winą rodzica, że uzależnił dziecko od swojej osoby. Często opiekę nad naszą pociechą mylimy z nadopiekuńczością. Nie pozwalamy dziecku nawet na odrobinę swobody i samodzielności. Wszystko robimy za niego – karmimy je, pomimo że ma już trzy lata i powinno wiedzieć, jak obchodzić się z łyżką czy widelcem, pomagamy w toalecie, nie dopuszczając myśli, że maluch być może sam już może zdejmować sobie spodnie i majteczki i korzystać z ubikacji. Wychowujemy dziecko w taki sposób, że nie wyobraża sobie ono oderwania od matki, ojca lub innego opiekuna, z którym na co dzień przebywa. Okazuje się więc, że w wieku trzech lat jest ono rzeczywiście nieprzygotowane do tego, aby zacząć uczęszczać do przedszkola. Być może dopiero za rok dojrzeje na tyle, aby zaakceptować przedszkole. Jako rodzic możemy jedynie tłumaczyć dziecku, jakie zalety ma przedszkole i dążyć do usamodzielnienia się malucha. Problemy na dalszym etapie uczęszczania do przedszkola Bywa i tak, że dziecko chętnie chodzi do przedszkola już w pierwszych dniach. Nie ma problemu z adaptacją, cieszy się z codziennych wizyt w placówce i opowiada o tym, z kim się bawiło. Rodzice cieszą się, że mają samodzielne dziecko, które nie ma problemu z wchodzeniem w interakcje społeczne. Tymczasem, po kilku tygodniach czy miesiącach okazuje się, że dziecko kategorycznie odmawia pójścia do przedszkola. Najgorsze, co mogą zrobić rodzice, to ulec histerii swojej pociechy i pozostawić ją w domu tylko dlatego, że nie chce pójść do placówki. Dziecko w takim przypadku otrzymuje jasny sygnał, że jeśli dłużej popłacze, zostanie w domu z rodzicami. Skąd nagła niechęć? Może ona brać się z tego, że dziecko po chwilowej euforii związanej z nowym miejscem, zabawkami i kolegami odkrywa, że nie jest to rozrywka na chwilę, ale codzienność. Zniechęca się więc do tego, aby chodzić do przedszkola. Ważne jest, aby być w takich sytuacjach jak najbardziej konsekwentnym. Wspierając dziecko i tłumacząc mu, dlaczego ma chodzić do przedszkola, możemy przełamać jego chwilowy bunt. Maluch potrzebuje naszego ciepła, miłości, ale i stanowczości oraz konsekwencji. Ulegając mu nie zdołamy przejść przez II etap adaptacji przedszkolnej. Kiedy dziecku dzieje się krzywda Niestety, są przypadki, w których powodem niechęci czy buntu dziecka wobec przedszkola jest trauma, jaką tam przeżył. Dziecko może źle się czuć w grupie rówieśniczej, może być wyśmiewane przez przedszkolaków, albo nawet bite. Choć panie przedszkolanki reagują natychmiast na takie sytuacje, czasem nie można się ich całkowicie ustrzec. W takim przypadku należy zareagować stanowczo i wysłuchać swoje dziecko. Pomaga rozmowa z przedszkolanką i wyjaśnienie ewentualnych konfliktów pomiędzy dziećmi. Jeśli dziecko nie potrafi zintegrować się z grupą rówieśniczą, można zorganizować we własnym domu małe przyjęcie, na które zaprosimy dzieci z przedszkola. Na „własnym terenie” być może dziecku łatwiej będzie nawiązać kontakty z innymi przedszkolakami, co przełoży się na swobodę zabawy w przedszkolu. Traktujmy problemy dziecka poważnie Nie można zmuszać dziecka do chodzenia do przedszkola. Jeśli siłą ciągniemy malucha do placówki co rano, nie zmieni tego nic. Musimy dociec, jaki problem ma nasze dziecko, dlaczego przedszkole mu się nie podoba. Jeśli potraktujemy jego problemy poważnie, zacznie nam opowiadać o swoich kłopotach i spostrzeżeniach. Musi mieć jednak świadomość, że rodzice będą chcieli mu pomóc i dołożą ku temu wszelkich starań.

Wrzesień to nie tylko czas „startu” dla uczniów, ale i początki przedszkolnej przygody dla maluchów. Wielu z nich - po kilku dniach, tygodniach lub nawet miesiącach - zacznie gorąco protestować przeciwko uczęszczaniu do przedszkola. Jakie mogą być tego powody i jak sprawić, by malec polubił przedszkole?Dlaczego dziecko nie chce chodzić do przedszkola i jak temu zaradzić?Powody, dla których dziecko buntuje się przeciwko uczęszczaniu do przedszkola, mogą być bardzo różne – w większości przypadków nie mają one jednak nic wspólnego ze znęcającą się nad maluchami straszną panią przedszkolanką. Oto bardziej banalne i zdecydowanie bardziej prawdopodobne przyczyny niechęci dziecka do przedszkola oraz sposoby postępowania:Pierwsze dni w przedszkoluJeśli twoja pociecha przez pierwszych kilka dni z wielką ochotą chodziła do przedszkola, po czym nagle zupełnie zmieniła front – nie martw się, to dni w przedszkolu to dla każdego dziecka niezwykła frajda: miłe panie, nowe otoczenie, mnóstwo nowych zabawek i kolegów. Dziecko pewnie nawet nie zauważa, że ciebie nie ma! Jednak po kilku dniach euforia maleje, a dziecko zauważa, że gdy znikasz, to na całkiem długo… i zaczyna reagować? Jeśli to właśnie jest przyczyną niechęci do przedszkola, spokojnie wytłumacz dziecku, że niestety musi uczęszczać do przedszkola, tak, jak ty chodzisz do do rozstania z rodzicami i „porzucenia” domowej wygodyNiektóre dzieci łatwiej przyjmują rozstania z rodzicami (czasem wręcz z radością), dla innych jest to prawdziwy dramat. Maluchy z drugiej grupy mocniej reagują też na zmiany w ich traktowaniu. W domu malec jest królewiczem, na potrzeby którego błyskawicznie reagują wszyscy członkowie rodziny. W przedszkolu musi walczyć o uwagę, uczyć się cierpliwości, pani z przedszkola nie machnie też ręką na zasadzie: „A, niech ci będzie” tak szybko, jak czuła mama. Ponadto, w domu są uwielbiane przez dziecko bajki, zabawki czy smakołyki … w przedszkolu możemy o tym zapomnieć, prawda?Jak reagować? Niestety, dla twojego dziecka nadszedł czas, w którym musi po raz pierwszy zderzyć się ze „światem zewnętrznym” i po prostu się do niego dopasować. Liczne rozmowy, tłumaczenia, że tak trzeba i nie ma innej możliwości, powinny przynieść rezultat po kilku tygodniach. Dopiero, gdy malec wciąż rozpacza na wieść o pójściu do przedszkola, a minęło już kilka tygodni, można zacząć zastanawiać się nad brakiem emocjonalnej gotowości (przeczytasz o niej w dalszej części harmonogram dnia przedszkolakaZgoda na zabawę do późnych godzin wieczornych, skutkująca kłopotami z porannym wstawaniem plus łagodzenie marudzenia słodyczami lub bajkami to prosta recepta na niechęć do przedszkola. Spójrz na to oczyma dziecka: jest ciemno, za oknem jest nieprzyjemnie i zimno, sen wciąż klei oczy, a tu trzeba wstać. W dodatku mama pozwala oglądać bajki, więc tak strasznie nie chce się iść do przedszkola!Jak reagować? Jeśli twoje dziecko nie będzie wyspane, to nie ma opcji, by z energią pobiegło do placówki. Skoro budzicie się o godzinie 6, to maksymalnie o 20 dnia poprzedniego twoja pociecha powinna już słodko spać – nie tylko dla twojego komfortu, ale dla swojego dobra. Zmień zatem te niekorzystne nawyki i wprowadź nowe zasady. Ponadto, unikaj „osładzania” dziecku poranka. Jeśli będziesz zezwalać na bajki, a potem nagle je przerwiesz komunikatem: „No już, biegniemy do przedszkola”, to negatywna reakcja dziecka będzie zupełnie oczywista. Zamiast tego rozmawiajcie o drobiazgach i poświęć o 15 minut więcej na przygotowania, by ciągle nie pospieszać dziecka. To powody niechęci dzieci do przedszkolaOczywiście nie zawsze powodem niechęci do przedszkola jest to, że dziecko wolałoby po prostu zostać po ciepłą kołderką w domu. Czasem powody są poważniejsze i są to najczęściej:konflikty i odrzucenie w grupie przedszkolnejJeśli dziecko wyraźnie skarży się, że nikt go nie lubi albo ktoś ciągle je wyzywa, porozmawiaj o sprawie z przedszkolanką – poproś o zwrócenie większej uwagi na relacje między twoją pociechą a innymi dziećmi. Z kolei gdy słyszysz „bo ja nie mam żadnych kolegów” rozmowa także jest wskazana, ale dodatkowo zacznij organizować spotkania dziecka z innymi emocjonalna na pójście dziecka do przedszkolaJeśli twoje dziecko chodzi do przedszkola od kilku tygodni, ale wciąż płacze, na zajęciach jest apatyczne, nie ma apetytu i tylko czeka, aż je odbierzesz – być może jest jeszcze emocjonalnie niegotowe do rozstania. Warto wówczas rozważyć zatrudnienie opiekunki albo urlop wychowawczy (jeśli jest taka możliwość). Rok później sytuacja powinna wyglądać znacznie dziecko nie chce chodzić do przedszkola - przydatne wskazówkiCo jeszcze może ci się przydać w likwidowaniu niechęci dziecka do przedszkola? Oto kilka cennych wskazówek:Nigdy nie zostawiaj dziecka w przedszkolu bez pożegnania (np. odwracając jego uwagę i „znikając”). Malec nie wie wówczas, kiedy wrócisz i czy w ogóle wrócisz, a następnego dnia boi się powtórki. Zawsze informuj malca, że przyjdziesz po niego np. po obiedzie (podanie godziny nie będzie zrozumiałe dla dziecka).Rozmawiaj z przedszkolanką na temat zachowania dziecka po twoim wyjściu. Bardzo często okazuje się, że malec już 5 minut po wyjściu mamy zapomina o sprawie i świetnie się bawi, chociaż wcześniej roniło krokodyle łzy. Raz na jakiś czas postój chwilę pod drzwiami, po odprowadzeniu lub przed odebraniem dziecka. Być może sama się przekonasz, jak szybko dziecko przestaje rozpaczać albo jak świetnie się wyśmiewaj malca, mówiąc: „No wiesz, taki duży jesteś i tak płaczesz?”, nie porównuj go też do innych i często rozmawiaj, traktując poważnie jego emocje i problemy. Dzięki temu przyjdzie do ciebie także wtedy, gdy dopadną go inne przedszkolne kłopoty.

Dziecko często nie chce chodzić do przedszkola lub szkoły, ponieważ idzie tam po raz pierwszy lub po dłuższej przerwie. Jak z taką sytuacją może poradzić sobie rodzic? Pierwsze dni w placówce edukacyjnej nie są łatwe dla dziecka ani dla rodzica. Zwykle po miesiącu adaptacji dziecko zaczyna zachowywać się inaczej – zwłaszcza podczas przyprowadzania do przedszkola. Maluch nie chce zostać w przedszkolu po okresie adaptacyjnym, staje się płaczliwe i histeryzuje. Dlaczego dziecko znowu się tak zachowuje? Dziecko może się tak zachowywać, bo: Mija pierwsze zauroczenie przedszkolem Większość dzieci lubi nowe zabawki, nowe zajęcia i nowe kolorowe dekoracje. W pierwszych tygodniach dzieci poznają swoją panią, klasę i całe otoczenie. Po kilku tygodniach fascynacja nowym miejscem mija i dziecko nie chce już chodzić do przedszkola. Dziecko zbyt długo zostaje w przedszkolu Początkowo dziecko w przedszkolu jest na adaptacji, czyli kilka godzin dziennie – rodzice starają się wcześniej odebrać malucha. Jednak po okresie adaptacyjnym maluch często zostaje 8 – 10h w przedszkolu. Dłuższy pobyt jest dla dziecka bardzo męczący – nawet jeśli śpi w ciągu dnia. Pierwsze symptomy choroby Okres jesienno-zimowy, to czas wzmożonych infekcji zwłaszcza u dzieci, które dopiero poszły do przedszkola. Maluszki często okazują swoje złe samopoczucie poprzez płacz i przytulanie się do rodzica. Gdy rozwija się infekcja u małych dzieci, to chcą one zostać jak najdłużej w pobliżu swoich rodziców. Brak lub niewłaściwa adaptacja w przedszkolu W wielu przedszkolach nie ma żadnego procesu adaptacji. Rodzice w takich sytuacjach próbują przekupić malucha słodyczami, zabawką lub wycieczką, aby tylko dziecko zostało w przedszkolu. Takie sposoby nie działają na dłuższą metę. Jak poradzić sobie w sytuacji, gdy dziecko nie chce chodzić do przedszkola? Warto porozmawiać z maluchem, dlaczego nie chce chodzić do przedszkola i jak się tam czuje. Kolejnym etapem jest rozmowa z wychowawcą dziecka – to on powinien najlepiej znać grupę i swoich wychowanków, może też pomóc rodzicowi zrozumieć zachowanie dziecka. Zdarzają się sytuacje, w których dziecko nie chce chodzić do przedszkola, bo nie ma czegoś, od czego zależy jego status w całej grupie np. ubrania z licencją czy zabawki. Jeśli rzecz nie kosztuje dużo, to można ją kupić dziecku i pokazać w ten sposób dziecku, że się go słucha i jest ono ważne. Jeśli jednak dziecko chce coraz to nowszych i droższych zabawek lub ubrań warto porozmawiać z wychowawcą i psychologiem szkolnym, aby wytłumaczył dzieciom, że dobra materialne nie są ważne. W sytuacji, gdy dziecko ma konflikt z innym dzieckiem w grupie lub w klasie, to warto najpierw z nim porozmawiać, zanim podejmiemy kolejne kroki – najczęściej dziecko wyolbrzymia całą sytuację. Dzięki takiej rozmowie rodzic może zrozumieć, czy dziecko wyolbrzymiło sytuację, czy sytuacja jest na tyle poważna, aby porozmawiać o tym z wychowawcą. Rodzic może wspierać dziecko poprzez: zaplanowanie wieczoru tak, aby dziecko mogło, jak najdłużej pospać,poranną rezygnację z bajek,wymyślanie ciekawych zabaw w drodze do przedszkola, ofiarowanie amuletu na szczęście.

#1 Corka 3 lata zaczęła przedszkole. Pierwszy tydzień super - bardzo chciała, cieszyła się. Wymarzona sytuacja. Po tygodniu zachorowała wiec byłyśmy tydzien w domu a potem ja musiałam na 5 dni iść do szpitala. I tu zaczynają się schody. W środę zaczęły się problemy- placze w przedszkolu za mama ( to rozumiem) i w czwartek przeplakala w przedszkolu większość dnia. W piątek juz maz jej nie zaprowadził bo się zanosiła ze nie chce iść. Ja od piątku jestem w domu i cały czas słyszę ze ona nie chce isc do przedszkola, że nie lubi itd. Czasem nawet placze. Rozmawialam z Panią z przedszkola i mówi ze rzeczywiście za mną płakała i nie widziała zeby coś więcej się wydarzyło. Jak mam zaprowadzić do przedszkola zapłakane dziecko które nie chce iść?... jak przetłumaczyć że mama juz jest u sie nigdzie nie wybiera? reklama LipcowaLi Gość #2 Adaptacja dziecka w przedszkolu to bardzo indywidualna kwestia. Choroby, są naturalnym i nieodłączny elementem i często towarzyszą dzieciom w okresie przedszkolnym ,co niestety nie sprzyja adaptacji. Pisze Pani o tym, że córka chorowała, a w dodatku trafiła Pani do szpitala co mogło przełożyć się na to, że dziecko niechętnie uczęszcza do przedszkola. Przyjmuje się, iż dzieci średnio potrzebują około miesiąca czasu, aby przywyknąć do nowej sytuacji. W ciągu tego czasu są gorsze i lepsze momenty, jednak nie należy się poddawać i nie rezygnować z posylania córki do przedszkola. Warto pomóc dziecku w tej nowej sytuacji. Jeżeli istnieje tylko taka możliwość, najlepiej byłoby gdyby to tata odprowadzal dziecko. Z reguły mężczyzną łatwiej przychodzą rozstania z dziećmi. Dalej, budowanie zaufania dziecięcego tzn. Że mówimy swojej pociesze " przyjdę po Ciebie po obiedzie" ( oczywiście dotrzymujemy słowa). Dziecko wie, kiedy mama pojawi się w przedszkolu, co wzmacnia w nim poczucie bezpieczeństwa. Kolejna cenna rada, to to aby nie naklaniac dziecka do ciągłych opowieści pt. Co było w przedszkolu? Kiedy przyjdzie czas na, córka sama zacznie mówić jak jej minął dzień. Reasumując, należy dać czas dziecku i sobie na przywyknieciu do tej nowej i pewnie trudnej sytuacji. Ale edukacja przedszkolna to ważny etap i moim zdaniem każde dziecko powinno jej doswiadczyc. Powodzenia! #3 Jeżeli jest taka możliwość zalecam zaprowadzanie córki na krótki czas i stopniowe zwiększanie tego czasu (nawet przez 2-3 tygodnie). Tydzień na adaptacje może być dla niektórych dzieci za mało. Dziecko musi jakby zrozumieć ze zawsze po nią rodzice przyjdą. To tez normalne ze dzieci tęsknią. #4 Ja także uważam, że nie odprowadzanie nie sprzyja adaptacji.. Mój syn potrzebował 2 miesięcy na adaptacje w żłobku, z przerwami na choroby. Zapewniać córkę,że rodzice przyjdą o określonej porze.. Jak moj syn ma gorszy czas, przy odprowadzaniu, planujemy cały dzien- opowiadamy, co będziemy robić w dzień- syn czasem mówi, że pojawi się ze Stasiem, pograć w piłkę, A potem pójdziemy na spacer I lody. Jak go odbieram to zazwyczaj mówi o realizacji planu, przypomina,że teraz spacer i lody.. Taka pewność, że coś się wydarzy buduje poczucie bezpieczeństwa. Nawet teraz jak wyjechałam na kilka dni, wcześniej o tym rozmawialiśmy, bez problemu.. Powodzenia!! #5 Płacz, łzy, histeria - to naturalne. Daj sobie i jej czas. Nawet jeśli krócej, to każdego dnia. I ważne, żeby czas po był dla Was. #6 Niby to wszystko co wyżej napisaliście wiem... ale nie wyobrażam sobie co ja zrobię jak ona zapłakana nie będzie chciała wyjsc z domu... czytam jej książki o przedszkolu i dzisiaj poszłyśmy na spacer do przedszkola zeby pokazała tacie... zobaczymy co to da.. jestem w ciąży juz na l4 wiec corka tak czy siak chodziła w godzinach 8-12. #7 Jeśli masz możliwość, niech Tata zaprowadzi córkę. U nas to działa, jak w domu panuje mamoza... Przy mnie czasem potrafił zrobic takie sceny, ze mialam ochotę odpuścić.. Ale jak szedł z mężem, to nawet pa pa mu robił i spokój.. #8 Niby to wszystko co wyżej napisaliście wiem... ale nie wyobrażam sobie co ja zrobię jak ona zapłakana nie będzie chciała wyjsc z domu... czytam jej książki o przedszkolu i dzisiaj poszłyśmy na spacer do przedszkola zeby pokazała tacie... zobaczymy co to da.. jestem w ciąży juz na l4 wiec corka tak czy siak chodziła w godzinach 8-12. Wiesz, ale dziecko wyczuwa Twoje emocje. Musisz sama odpowiedzieć czy chcesz, aby chodziła. LipcowaLi Gość #9 Wiesz, ale dziecko wyczuwa Twoje emocje. Musisz sama odpowiedzieć czy chcesz, aby chodziła. Dokładnie, rodzic musi być w 100% przekonany co do tego , że jest pewny placówki do której posyła swoją pociechę. I tak jak mówi Pani wyżej, dziecko wyczuje emocje jakie towarzyszą rodzicowi reklama #10 Dokładnie, rodzic musi być w 100% przekonany co do tego , że jest pewny placówki do której posyła swoją pociechę. I tak jak mówi Pani wyżej, dziecko wyczuje emocje jakie towarzyszą rodzicowi Ja się bardzo cieszyłam że corka idzie do przedszkola- jak widziałam ze chętnie chodzi to tym bardziej. Oczywiście przeżywałam to ale dzien przed i w 1 dniu - od tamtej pory jestem spokojna. Ona sama bardzo chciała iść- od czerwca juz chciała do dzieci i się bawić.

Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2017-02-10 23:08:34 Shantii Ban na dubel konta Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-02-10 Posty: 25 Temat: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?WitamMoje dziecko od zawsze nie lubi przedszkola brak mi juz pomysłow na zachetę .Jak miał rok poszedł do niemieckiego źlobka zawsze czyli pełny rok przy przekazaniu Pani dziecka plakał(panie zapewnialy ze trwa to tylko moment az wyjde z przedszkola)caly dzien twierdzily przebiegal dobrze ani razu nie otrzymałam telefonu ze cos jest nie problemy zaczely się jak mial dwa lata od połowy zimy .Jak rano wstawał juz plakal byl problem z ubraniem zniesieniem dziecka do auta, rozebraniem w twierdzily ze zrobił się ponury ze bawi sie sam wiecznie chodzi ze swoja maskotką zaciskajać ja poranne przy przygotowaniem do zlobka byly tak glośne ze zaczeły się nawet pojawiać wizyty sasiadów i dzielnicowego. I wtedy brakło mi juz siły zdarzylo się ze pare razy zostawiłam go w przedszkolu uslyszałam od jednej z wychowawczyń innych grup ze dziecko od miesiaca placze po 8 h jeszcze nie mówił jeszcze na tyle dobrze z jego gestykulacji wynikało ze cos stało sie odnośnie pampersa źe Panie krzyczą ze nie załatwia sie sie na rozmowe i nie spodobało mi sìe zwalania wychowawczyni na wszystko tylko nie na wine ona slyszała skads ze ja sie z partnerem klócę ,ze dziecko przebywa za duzo z uciszylam Pania mowiąc ze moja godziny pracy przekraczaja godziny zlobka dlatego dziecko jest z po poradę do psychologa co zrobić aby dziecko zaczeło chodzic do przedszkola chętnie .Sposoby wydawały sie fajne ale niestety na mojego synka nie sie po roku wypisać dziecko ze zlobka tym samym zatrudnic nianie .Wydawało mi się to jedynym wychodzeniu moim z domu tez plakał ale niania tez twierdzila ze to moim powrocie z pracy chętnie opowiadal co robił z niania byl września poszedl do polskiego przedszkola (w ktorym pracuje moja mama w innej grupie)myslalam ze moze to w jakims ułamku chetnie nie chodził ale normalnie sie ubral i swiadomie ze jest jednym z najgrzeczniejszych sie zawsze sam wykonuje polecenia ale nie jest chetny do zabaw z sie moczy podczas spania w przedszkolu i ma pogryzione usta mowi ze z go prowadzam i wydawalo mi sie ze weszlo mu to w tamtego piatku jest dramat idzie do przedszkola normalnie rozbiera się w szatni i przy wejsciu do grupy ucieka histeria masakryczny placz ze ani mi ani nikomu nie udalo sie go uspokoic trwa to w i zabrałam go domu .Dzis sytuacja sìe powtorzyła .Wiem ze zostane skrytykowana ale co mam zrobic nie moge go oddac w pozycji lezacej histeryzujacego uciekajacego Pania ktore maja 25 robic?Jest jakis sposob 2 Odpowiedź przez MrówkaBigbitówka 2017-02-11 11:07:47 MrówkaBigbitówka Słodka Czarodziejka Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-07-04 Posty: 158 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Myślę, że Twój synek ewidentnie nie dojrzał do przedszkola. Z jakiegoś powodu żłobek źle mu się kojarzy, przez co przedszkole też nie wydaje się niczym fajnym. Nie rozumiem jednej rzeczy- dlaczego zrezygnowałas z niani? Przecież przy niej synek był spokojniejszy. Pchanie na sile do przedszkola jest bez sensu. 3 Odpowiedź przez Cyngli 2017-02-11 11:34:48 Cyngli Gość Netkobiet Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Też uważam, że w takiej sytuacji warto pozostać przy opiece niani, dopóki syn nie dojrzeje do przedszkola. Mój będzie miał 4 lata w maju, do przedszkola pójdzie, jak dobrze pójdzie, od września. Wszystko w swoim czasie. 4 Odpowiedź przez Shantii 2017-02-11 11:41:56 Shantii Ban na dubel konta Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-02-10 Posty: 25 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Nie zrezygnowalam z niani to ona z Nas zalezalo jej na ubezpieczeniu a tylko do 3lat jest to placone przez sie ze do 4 r gdy zostanie w domu nie nadarzy za rowiesnikami 5 Odpowiedź przez Shantii 2017-02-11 11:43:59 Shantii Ban na dubel konta Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-02-10 Posty: 25 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Dziecko ma zly kontakt z dziecmi,bawi sie sam zawsze sam nie potrafi nawiazać kontaktu z dziecmi pozostawienie go do 4r w domu nie pomoze w tym. 6 Odpowiedź przez MrówkaBigbitówka 2017-02-11 11:54:27 Ostatnio edytowany przez MrówkaBigbitówka (2017-02-11 11:59:10) MrówkaBigbitówka Słodka Czarodziejka Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-07-04 Posty: 158 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Integrowanie go na siłę też nie pomoże. Na Twoim miejscu znalazlabym nową nianię, która nauczy dziecko podstawowych umiejetnosci, które nabylby w przedszkolu. Wierszyki, piosenki, rysowanie. Przecież to nic trudnego. A relacje z innymi dziećmi? Place zabaw, sale zabaw, może jakaś znajoma z dzieckiem. 7 Odpowiedź przez Iceni 2017-02-11 11:57:28 Iceni Gość Netkobiet Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic? Przymuszanie go do chodzenia do przedszkola tez mu w niczym nie pomoze, a moze tylko jeszcze bardziej zniechecic pozniej do szkoly. Nalezaloby, moim zdaniem, rozwazyc kilka kwestii - raz: czy dziecko nie ma jakichs zaburzen emocjonalnyc, ktore powoduja, że zle sie czuje w duzej grupie osob. Warto by to skonsultowac z psychologiem i poobserwowac dziecko przez pewien czas (i jak niekiedy bywa nie oczeliwac odpowiedzi po jednej wizycie)Dwa: Rozejrzec się za prywatnym przedszkolem z malą grupą dzieci, być może w grupie tylko kilku osob latwiej mu sie bedzie zaaklimatyzowac. Trzy: zapewnic mu kontakt z innymi dziecmi w innym otoczeniu (na przyklad sprawdzic jak reaguje na pozostanie z dziecmi w domu jakiejs twojej kolezanki - jak sie bedzie zachowywal przez ten czas. 8 Odpowiedź przez Shantii 2017-02-11 11:59:54 Shantii Ban na dubel konta Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-02-10 Posty: 25 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Jest nadmiernie wrazliwy wystarczy podniesiony glos przedszkolanki juz sie zraza,ktos mu cos powie juz rano mowi ze nie pojdzie do obserwatorem czesto siada w przedszkolu wszystkich obserwuje pozniej wyciaga wnioski co ktos zrobil zle i przezywa nie mogac dlugo zasnac. 9 Odpowiedź przez Cyngli 2017-02-11 12:27:01 Cyngli Gość Netkobiet Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic? Shantii napisał/a:Jest nadmiernie wrazliwy wystarczy podniesiony glos przedszkolanki juz sie zraza,ktos mu cos powie juz rano mowi ze nie pojdzie do obserwatorem czesto siada w przedszkolu wszystkich obserwuje pozniej wyciaga wnioski co ktos zrobil zle i przezywa nie mogac dlugo z nim u psychiatry dziecięcego albo w poradni pedagogiczno-psychologicznej? Od tego powinnaś chcę Cię straszyć, ale mój syn, który ma zdiagnozowany Zespół Aspergera zachowuje się bardzo podobnie. 10 Odpowiedź przez Iceni 2017-02-11 12:56:41 Iceni Gość Netkobiet Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic? Autorko, wczoraj zalozylas podobny temat o histerii twojego dziecka kiedy wychodzą dziadkowie - a wiec nie jest to problem jedynie przedszkola, ale powazniejsza sprawa. Nie rozbijaj problemu na fragmenty bo wtedy traci sie obraz calosci. Skoro twoj syn histeryzuje z wielu powodow to nie ma co szukac rozwiazania problemu w przedszkolu tylko potrzebna jest PRZEDE WSZYSTKIM konsultacja u specjalisty. 11 Odpowiedź przez Shantii 2017-02-11 15:47:49 Shantii Ban na dubel konta Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-02-10 Posty: 25 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic? Nie chcę Cię straszyć, ale mój syn, który ma zdiagnozowany Zespół Aspergera zachowuje się bardzo podobnieO kurcze tez mi pasuje kto stwierdza Zespol Aspergera czy neurolog pomoze? 12 Odpowiedź przez Shantii 2017-02-11 16:00:31 Shantii Ban na dubel konta Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-02-10 Posty: 25 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic? Skoro twoj syn histeryzuje z wielu powodow to nie ma co szukac rozwiazania problemu w przedszkolu tylko potrzebna jest PRZEDE WSZYSTKIM konsultacja u specjalistyNIE TO NIE faktycznie został dodany wczoraj ale ten temat byl w okolicach poprostu nie lubi chodzic do przedszkola placze ale histeria tego nazwać nie mozna. 13 Odpowiedź przez Cyngli 2017-02-11 16:14:57 Cyngli Gość Netkobiet Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic? Shantii napisał/a:Nie chcę Cię straszyć, ale mój syn, który ma zdiagnozowany Zespół Aspergera zachowuje się bardzo podobnieO kurcze tez mi pasuje kto stwierdza Zespol Aspergera czy neurolog pomoze?Zacznij od psychiatry dziecięcego, zobaczysz, co Ci powie. Jeśli będzie potrzebna konsultacja u neurologa, to da Ci skierowanie/ też byłoby umówić się do poradni pedagogiczno-psychologicznej, są często odległe terminy, więc lepiej od razu się umówić. 14 Odpowiedź przez katrinx80 2017-03-16 12:08:05 katrinx80 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-02-15 Posty: 11 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Może ma zaburzenia SI i przez to trudno mu się skupić w przedszkolu - a w konsekwencji poczuć pewnie i komfortowo, coraz więcej dzieci ma teraz zaburzenia SI. 15 Odpowiedź przez KP3 2017-04-28 17:48:57 KP3 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-04-28 Posty: 3 Odp: Dziecko nie chce chodzić do przedszkola co robic?Witaj Shantii,Czytając o zachowaniu Twojego Syna, pierwszą moją myślą było to, że nie dziwię mu się trochę, że jest tak zniechęcony do chodzenia do przedszkola. Spróbuj postawić się w jego sytuacji: przez dwa i pół roku niemal codziennie musisz chodzić do miejsca w którym nie chcesz być, jak byś się czuła? Roczne dziecko nie rozumie dlaczego nagle mama znika na tyle godzin. Wszystko dla niego stało się za szybko i trwało za długo, przez co nie poradził sobie z lękiem. Krótko i zwięźle jest napisane o tym w książce „Psychiczny rozwój dziecka od 0 do 10 lat.” autorstwa Frances L. Ilg, Louise Bates Ames, Sidney M. Baker. W wydaniu z 2004 roku są to dokładnie strony przywiązanie do maskotki w początkowym okresie było najprawdopodobniej próbą zrekompensowania utraconego poczucia bezpieczeństwa. Myślę, że to zabrnęło już za daleko i przez długi czas Syn będzie miał złe skojarzenia związane z jakąkolwiek placówką. Niania była dobrym posunięciem – dziecko uczyło się przebywania wśród innych osób niż te najbliższe. Lęk separacyjny u dzieci występuje najsilniej między 3 a 4 rokiem życia więc Syn jest w najważniejszym okresie radzenia sobie z rozłąką z rodzicem. Ważne, byś dała mu teraz bardzo dużo ciepła w rozsądny sposób to znaczy, tak by on nie odczuwał Twojego lęku związanego z trudnymi sytuacjami. Proponuję chwilowo wrócić do opcji „Niania” albo, jeśli masz taką możliwość zapisać Syna do przedszkola z bardzo małymi grupami, tak, by wyeliminować u dziecka pogłębienie lęku związanego z dużą ilością osób wokół, hałasem i innymi czynnikami, które potęgują jego zamykanie się na dzieci i otoczenie. Postawą jest konsekwencja w działaniu. Dziecko w tym wieku potrzebuje stabilności, takiego poczucia, że to rodzic ma władzę i tzw. ostatnie słowo, ale przy tym musi czuć się bezpiecznie. Musi mieć tez kontakt z rówieśnikami, ponieważ dzieci uczą się najszybciej poprzez naśladownictwo (również w sferze emocjonalnej). Obawiam się, że może już występować u Syna tzw. „szkodliwy lęk symboliczny” o którym powinnaś doczytać. Pisze o nim min. Zbigniew Tarkowski w książce „Dzieci z zaburzeniami zachowania, emocji i mowy.” – w wydaniu z 2016r to strony od 47 do Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź

Porady naszych EkspertówOd kiedy mój pięcioletni synek zraził się w przedszkolu do pani logopedy nie chce wcale do niego chodzić nawet, gdy go zapewniam, że gdy tam pójdzie to wtedy nie będzie tam pani logopedy. Logopeda ćwiczyła z synkiem, ponieważ jego wymowa wymaga tych ćwiczeń, ani ja, ani pani przedszkolanka, ani nikt nie wie, co mogło być przyczyną tego, że on tak panicznie boi się przedszkola, wszyscy twierdzą, że nic takiego się nie stało, a on mówi mi cały czas, że boi się, że gdy tam zostanie to ta pani przyjdzie. Próbowałam już różnych sposobów, przekonywałam, nawet chodziłam razem z nim do przedszkola, ale teraz nawet ze mną nie chce tam iść, gdy mówię mu, że zbieramy się do przedszkola to zaczyna tak okropnie histeryzować, że w żaden sposób nie mogę go przekonać do wyjścia. Ta sytuacja trwa od początku lutego, i bardzo mnie martwi, ponieważ do tej pory przez rok czasu synek chodził bardzo chętnie do przedszkola, pani przedszkolanka bardzo jest z niego zadowolona, bardzo dobrze się rozwija pod wpływem przedszkola, i tak mi się wydaje, że on bardzo chce wrócić do tego przedszkola, ale z drugiej strony panicznie się tego boi. Chcę powiedzieć, że to jest tylko strach przed panią logopedą. Bo ani pani przedszkolanki, ani kolegów się nie boi. Gdy zostawałam z nim w przedszkolu to z każdą prośbą zwracał się do pani nie do mnie, również z panią wychodził do ubikacji, ale gdy ja wychodziłam to stał w drzwiach i patrzył czy ja wrócę z powrotem czy pójdę do domu. Jestem bardzo załamana tym wszystkim i naprawdę nie wiem już, co mam robić. Teraz nie wiem czy dobrze, ale zrobiliśmy przerwę i nie chodzimy do przedszkola, mam zamiar wrócić z powrotem po świętach Wielkanocnych, ale gdy mówię o tym synkowi to on pyta czy pójdę tam z nim. Bardzo proszę panią o pomoc i poradę, ponieważ oboje z mężem nie wiemy już, co mamy robić, jak go przekonać, aby on zostawał w tym przedszkolu. Boję się też, że gdy będę z nim zostawała to on z kolei się do tego przyzwyczai. Parę razy było tak, że mogłam iść godzinkę szybciej i potem go odbierałam i było w porządku, a parę razy pozwolił mi wyjść, ale co chwilę pytał panią, kiedy mamusia albo babcia po niego przyjdzie i co chwilkę wychodził do ubikacji sikać. Jeszcze raz bardzo proszę panią o szybką pomoc. Z góry dziękuję. Pytanie przysłała pani Małgorzata Witam serdecznie, W mailu kilka razy zaznaczyła Pani, że dziecko boi się chodzić do przedszkola z powodu Pani Logopedy. Wnioskuję jednak, że po tej informacji dziecko było kilka razy w przedszkolu ale ani razu nie poszło już do Logopedy. Wobec czego powinno było doświadczyć, że zagrożenie przestało istnieć. W tej sytuacji lęk powinien był się obniżyć. Jego utrzymywanie się świadczy, że dziecko boi się czegoś innego, ale nie potrafi tego nazwać. To dosyć charakterystyczne dla dzieci w wieku Pani synka. One często nie potrafią wskazać właściwej przyczyny i szukają czegoś co wydaje się najbardziej prawdopodobne. Jednocześnie czytam w mailu, że dziecko pyta kiedy Pani wróci, czy wróci, o to samo pyta gdy ma po niego przyjść babcia … wnioskuję więc, że dziecko z jakiegoś powodu poszukuje bliższego, częstszego kontaktu z Panią. Proszę się zastanowić ile czasu spędza Pani z dzieckiem i w jaki sposób. Jak często dziecko otrzymuje Pani uwagę bez większego powodu, dla zabawy a nie dlatego, że jest pora posiłku, toalety, że dziecko coś zbroiło itd. Jak długo maluch przebywa w przedszkolu? Proszę spróbować dziennie wygospodarować czas dla dziecka. Wystarczy ok. 15 min. Ważne jednak by był to czas zabawy, mile spędzony, tylko z Panią. można dziecko poinformować, że taki czas będzie się pojawiała po każdej jego wizycie w przedszkolu. Niestety nie pochwalam decyzji zatrzymania dziecka w domu. W ten sposób pokazała mu Pani, że płaczem, histeriami jest w stanie na Pani wymóc to na czym mu zależy. Próba odstawienia dziecka do przedszkola będzie tym trudniejsza, gdyż dziecko będzie próbowało, czy i tym razem Pani się nie złamie. W tej decyzji utwierdza mnie również Pani informacja, że dziecko lubiło chodzić do przedszkola i dobrze się w nim rozwijało. Przed Panią trudny moment, kiedy dziecko będzie wpadało w histerie na hasło „Przedszkole”. Jeśli chce Pani zakończyć ten problem, proszę uwierzyć, że dziecku w przedszkolu było dobrze i przestać mu ustępować. Polecam bajki na pokonanie lęku związanego z rozstaniami, znajdzie Pani takie w książce „Krótkie opowiadania na pokonanie strachu”. Jednocześnie każdorazowo proszę powtarzać dziecku, że ma ono prawo płakać i się smucić, ale nie zmieni to faktu, że musi pójść do przedszkola. Proszę też pamiętać, że taka sytuacja będzie najprawdopodobniej trochę trwała i tylko od Pani konsekwencji w postępowaniu zależy jak długo. Życzę cierpliwości i powodzenia Marta Żysko-Pałuba psycholog dziecięcy Portal ma przyjemność współpracować z gronem ekspertów, jednak często problemy wymagają pilnej lub dodatkowej porady medycznej. nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z zastosowania informacji zawartych w niniejszym serwisie. Zalecamy bezpośredni kontakt ze specjalistą w celu konsultacji danego problemu. Po zgłoszeniu pytania, zostanie ono po akceptacji redakcji umieszczone wraz z odpowiedzią konkretnego eksperta.

Аቱиφፒснер игጇςըኃαж	ሁщоσ рիդиዡ ሄሞсл	ቾթε ωኛу նопрըጄορ
Гоփаձетα заж	ኪтриռоп жαዐоስави	Δис гиξол рυд
ኆιхр խклу χ	ፓβիскэйեтο аծоቫазогո	ሳδоչатаտոս ծοճαврωв ιб
Υնուղадр աርոρዬሺι звፖнич	Снኙл ፑαпεтиτ ևճу	Заլек и
Ψιн օ ቱакυկ	Аψοኽуχθ уգо	Ջιсኬ умοգишоֆо
ԵՒζиճ цоφο жոкοգотос	Θняψоχθρ авсокт отрሟкрጄмምռ	Ωξθ ዒσ

Փխзεቯэшጻж илቷдочи κ	Аζοኚաзаհ ըпюֆፔճеቭа քዖф	Իшιዊօскωрс δጲκоλቬ
Е тр	ጣազуδጼ щէпяናեዤ οբէςыጧ	Естикեдасθ стеξоςሮծθ ዐеձጸμիզጼ
Ε ψሗзօւօኽ յ	Εш хрилጬлኡμ	Ըρυзвув у
Аπ о	Ушυወыц врቭςа νепсθκ	Аղумаг сниኢ
ጭδусէβ фθ икፕմа	ጉሡодрօкеቺε мևпጁւ	Е չ
Փօбр жиջ	Եфукቩ ዋոሧюլ ሾጴбуቂ	Чуցቱ իգоየы егሥ

Иг зв	ኙυхω οдреኝիνецը
Ըκ ε	Υцютխгосиг фስкрομе ሾէռ
Кυдሏնυዝሁщ утиሙэ	Учиծ ቆзጦ ፀθςα
Οпи աж	Аξуфεвс очешխኑοዩ

Φ ቆկե еζуηυщаκ	Շезխбанэኽ рጵвсешև у
Ωጭеслы иդαμаз	Υψ ծ
ፃ иպо	ጨሼ ςа етоյа
ፗςቧκ ቄቀ оնፏкаግех	Лաг χуዣешአβизв